Gentle Park NC
“อื้มมม” เสียงครางหวานหลุดออกมาจากปากของคนตัวเล็กที่กำลังเมาไปกับรสจูบนี้อย่างลืมตัว แขนเล็กยกขนกอดลำคอแกร่งของอีกฝ่ายไว้แน่นเพื่อพยุงร่างของตนไม่ให้ทรุด
ชานยอลยกตัวของแบคฮยอนขึ้นทำให้คนตัวเล็กต้องเอาขาเกี่ยวเอวของอีกคนไว้อย่างอัตโนมัติ เขาพาร่างของตัวเองและคนรักเข้ามาในห้องนอนที่คุ้นตาทั้งๆที่ปากยังไม่ได้ผละอออกจากกันแม้แต่วินาที พรางวางร่างบอบบางของลูกหมาตัวน้อยลงบนเตียงนุ่มอย่างอ่อนโยนและทาบตัวตามลงไปทันที
“พะ พี่ชานยอล...ดะ เดี๋ยว..” เสียงหวานร้องท้วงเมื่อมือหนากำลังยกขึ้นเกะกระดุมเสื้อของเขาทีละเม็ดทั้งๆที่ปากก็ยังคลอเคลียอีกข้างแก้ม
“หืม”
“ดะ เดี๋ยวสิ ” ใบหน้าหวานถึงกับขึ้นสีแดงไปหมดไปเมื่อรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่เรื่องแบบนี้ใครมันจะไปชินกันล่ะ ขอเวลาทำใจหน่อยไม่ได้รึไงไอ้คนแก่บ้ากามเอ้ย!!
“จะให้หยุดจริงหรอ” เสียงทุ่มเอ่ยเสียงแหบพร่าทำเอาคนฟังขนไปลุกไปทั้งตัว กระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลดออกเผยให้เห็นผิวขาวเนียนของคนใต้ร่าง ชานยอลไม่ใช่คนหื่นกาม แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่ด้านต่อโลก เห็นแก้มแดงๆ ตัวนิ่มๆ ไหนจะกลิ่นหอมๆของคนตรงหน้านี่อีกล่ะ ใครมันจะอดใจไหวล่ะจริงไหม?
“พะ พี่ ชาน ยอล ” แบคฮยอนต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการบังคับเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น ลำตัวขาวยกแอ่นขึ้นอย่างลืมตัวเมื่อปลายลิ้นร้อนสัมผัสกับยอดอกสีสวย โลมเลีย ปลุกเร้าจนร่างของแบคฮยอนสั่นไปหมดกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ชานยอลเป็นคนมอบให้
เมื่อบางอย่างในตัวกำลังถูกปลุกให้ลุกขึ้นและพวกเขาไม่คิดที่จะหยุดมัน ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ ยอมปล่อยให้อารมณ์เป็นตัวดำเนินเรื่องอย่างเต็มใจ
“อื้อ ยะ อย่ากัด” เสียงหวานร้องทักเมื่อฟันคมไล่งับไปทั่วอย่างหิวกระหาย ถึงมันจะไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บแต่มันก็แรงพอที่จะสร้างรอยแดงไว้ทุกทีที่สัมผัส
“นุ่มนิ่มไปหมดทั้งตัวแบบนี้ ใครจะปล่อยให้รอดไปได้ล่ะหืม” ชานยอลใช้จมูกโด่งไล่สูดดมกลิ่นหอมของร่างคนรักเข้าไปเต็มปอด ริมฝีปากหนาเริ่มทำหน้าที่ของมันอีกครั้งทำให้แบคฮยอนได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองแน่น เมื่อชานยอลไล่จูบที่ลำคอขาว เลื่อนลงไปที่ไหปลาร้า จูบสะเปะสะปะไปทั่ว ทั้งเน้นย้ำและแผ่วเบาสลับกัน ปลุกปันอารมณ์ให้ลุกฮือทุกครั้งที่ริมฝีสัมผัสโดนส่วนต่างๆ ของร่างกายที่กำลังขึ้นสีแดงจัด
“อ๊า ชะ ชานยอล” ร่างบางรู้สึกเกร็งไปหมดเมื่อริมฝีปากหนาเลื่อนลงมาจูบที่หน้าท้อง จูบที่หนักหน่วงทำให้แบคฮยอนต้องแขม่วท้องทันที เมื่อความรู้สึกวาบหวิวกำลังจู่โจมอย่างหนัก ชานยอลเลื่อนตัวขึ้นมาจูบที่ปากของแบคฮยอนอีกครั้ง ร่างบางจูบกับไปอย่างไม่เหลือสติ มือสวยรั้งท้ายทอยของคนข้างบนให้ทิ้งน้ำหนักลงมามากขึ้นเบียดริมฝีปากบางสู้แรงอย่างไม่ยอมแพ้ เกรียวลิ้นหยอกล้อกันจนแยกไม่ออกว่าของใครเป็นของใคร
“ถอดเสื้อให้หน่อย..”น้ำเสียงออดอ้อนของคนตัวโตทำให้แบคฮยอนต้องทำตามอย่างว่าง่ายเหมือนอยู่ในภวังค์อะไรซักอย่าง มือเรียวเกะกระดุมเสื้อทีละเม็ดอย่างเชื่องช้า สายตาจ้องมองไปบนอกแกร่งที่เผยให้เห็นพ้นเสื้อออกมาเรื่อยๆ นิ้วเรียวเผลอยกขึ้นลูบกับกล้ามเนื้อที่เรียงตัวกันอย่างชื่นชม มันทั้งดูแข็งแรงและน่าหลงใหล
“ชอบหรอหืม” ชานยอลก้มลงมาจูบที่ปากบางอีกครั้งแล้วผละออกมาท้าวแขนคร่อมคนตัวเล็กเอาไว้ในระดับที่ทำให้แบคฮยอนได้มองเห็น
“ชอบสิ หวงด้วย”
“ก็เก็บไว้ให้หมาน้อยดูคนเดียวนั่นแหละ” สิ้นเสียงทุ้ม ริมฝีปากร้อนก็วาดรอยจูบลงไปอีกครั้ง จูบทีรุนแรงสลับกับแผ่วเบาซุกซนจนทำให้ตัวของอีกฝ่ายรู้สึกเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ปลายลิ้นอ่อนไหวกำลังละเลงทำนองเพลงรักลงไปบนจุดที่ทำให้อะไรบางอย่างในใจแตกกระเจิง
“อ๊ะ อื้อ” แบคฮยอนกัดริมฝีปากแน่นพยายามควบคุมลมหายใจให้ปกติ ความรู้สึกบางช่วงทำให้เขาแทบจะขาดใจ มันสุขสมและมอมเมาตัวเขาไปโดยไม่รู้ตัว หลุมดำที่ชานยอลสร้างขึ้นกำลังดูดกลืนแบคฮยอนเข้าไปทีละน้อย อย่างไม่อาจขัดขืน
สองมือใหญ่เลื่อนลงมารูดซิบกางเกงของอีกฝ่ายอย่างใจเย็น ปล่อยให้ปากได้ทำหน้าทีดึงความสนใจของมันต่อไปอย่างไม่หยุดพัก ปลายจมูกโด่งปัดผ่านไปทั่วร่างกายเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆจนอีกฝ่ายต้องบิดตัวหนีด้วยความรู้สึกเหมือนจะขาดใจ
“พะ พี่ชาน อื้อ ” แบคฮยอนสะดุ้งตัวเมื่อรู้ว่ากางเกงยีนตัวหนาของตัวเองได้ถูกไอ้คนเจ้าเล่ห์อย่างปาร์คชานยอลโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี มือหนาจัดการกับปราการชิ้นสุดท้ายให้พ้นทางจนแบคฮยอนได้แต่ดึงหมอนมาปิดหน้าด้วยความอาย
“อื้อออ” คนตัวเล็กได้แต่ปิดกายไปมาเมื่อบางอย่างกลางตัวกำลังถูกครอบครองไว้ด้วยมืออุ่นๆของชานยอลและเปลี่ยนแปลงเป็นปลายลิ้นร้อน ความรู้สึกแปลกใหม่กำลังถาโถมเข้ามาจนทำให้หัวสมองของแบคฮยอนขาวโพลนไปหมด มันทั้งแปลกและรู้สึกดี วินาทีนี้เขารู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ มันร้อนลุ่มและต้องการอย่างห้ามไม่ได้
มือเรียวเลื่อนลงพรางสางผมที่ดำสนิทของคนรักที่กำลังปรนเปรอให้เขาได้เสพกับความสุข บางช่วงเวลาทำให้แบคฮยอนต้องควบคุมสติไม่ให้ดึงผมของชานยอลให้หลุดติดมืออกมาเพราะความรู้สึกเสี่ยวซ่านที่เขาระบายออกมาผ่านทางฝ่ามือเรียว
“อ๊ะ ! อื้อ ” เมื่อบางสิ่งที่กำลังถูกควบคุมปวดหนึบ เหมือนลมพายุโหมกระหนำจนสติเตลิดเปิดเปิงไปอย่างควบคุมไม่ได้ ชานยอลทำหน้าที่ส่งความต้องการของแบคฮยอนให้ถึงฝั่งไปก่อนโดยทุกส่วนของร่างกายต่างตอบรับกันอย่างไม่น่าเชื่อ
“อ๊า! แฮ่ก” คนตัวเล็กนอนหอบหายใจหลังจากได้ปลดปล่อย กอบโกยอากาศเข้าปาก หายใจเข้าปอดลึกๆเหมือนคนที่เป็นโรคหอบหืด
“อย่าทำเป็นหมดแรงแบบนี้สิไอ้ตัวแสบ” ชานยอลเลื่อนตัวขึ้นมาฟัดที่แก้มนุ่มของคนรักอีกครั้งอย่างหมั่นเขี้ยว พยายามดึงความสนใจจากอะไรบางอย่างที่เขากำลังจะทำต่อจากนี้
มือหนาเลื่อนลงไปปลดกางเกงของตัวเองออกไปให้พ้นทาง จัดแจงท่าทางทั้งๆที่ยังไม่ละริมฝีปากออก ดูดเม้มริมฝีปากบางอย่างเอาใจ โลมเลียปลุกเร้าพยายามเบี่ยงแบนความสนใจเพื่อให้อีกฝ่ายไม่ต้องรู้สึกกลัว และจัดการกับความต้องการของตนเองให้สำเร็จในคราเดียว
“อ๊ะ !! อ๊า เจ็บ พี่ชาน แบคเจ็บ”แบคฮยอนเกร็งตัวนิ่งเมื่อรู้สึกอะไรบางอย่างที่เข้าไปอยู่ในตัว ความรู้สึกเจ็บโถมเข้ามาจนตาพร่ามัวไปหมด พร้อมกับหัวสมองที่ขาวโพลน
“ขอโทษ คนดีพี่ขอโทษ” ชานยอลเลื่อนตัวขึ้นจูบปลอบขวัญคนรักเบาๆ เพราะความต้องการของเขาทำให้แบคฮยอนต้องเจ็บ ชานยอลได้แต่อยู่นิ่งๆไม่ขยับไปไหน ถึงจะต้องการแทบขาดใจแต่เขาไม่อยากให้คนรักของเขาต้องเจ็บปวด พยายามกัดปากแน่นเพื่อกลั้นอารมณ์ของตัวเอง
“ผะ ผมโอเค ” แบคฮยอนยืดตัวขึ้นมาจูบที่ปลายคางของชานยอลเบาๆ ขบเม้มลำคอแกร่งอย่างเอาใจ ชานยอลช่วยให้อารมณ์ของเขาถึงฝั่งไปแล้ว และเขาก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดปล่อยให้แฟนของตัวเองต้องทรมานเพราะเหตุผลแบบนี้หรอก
“อื้อพี่ชานยอล” เมื่อชานยอลไม่มีทีท่าว่าจะขยับตัวไปไหน คนตัวเล็กเลยอดไม่ได้ได้ที่จะสวนสะโพกมนตอบไปอย่างไม่เหลือสติ ปล่อยให้อารมณ์เป็นตัวตัดสินและดำเนินเรื่องต่อไป
“อื้อ แบคฮยอน” เมื่อแบคฮยอนเป็นคนตัดเส้นความอดทนของชานยอลจนหมดสิ้น สะโพกแกร่งเริ่มขยับอย่างเชื่องช้า ..แต่กลับเรียกเสียงครางหวานลั่น เมื่อความรู้สึกเจ็บและมันค่อยเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านเมื่ออีกฝ่ายค่อยๆขยับตัว
“อ๊ะ ! อ๊ะ...อ๊ะ” เสียงหวาน...ที่ทำให้ชานยอลแทบเป็นบ้า
ความรู้สึกแปลกใหม่กำลังโจมตีแบคฮยอนอีกครั้ง....ร่างกายของพวกเขาตอบรับกันเป็นอย่างดี และสร้างความรู้สึกมากมายทั้งสุสม และลุ่มร้อน
“พะ พี่ อ๊ะ พี่ ชาน อื้อ” ชานยอลไม่อาจอดทนอะไรได้อีกต่อไป เร่งจังหวะอย่างเอาแต่ใจ เสียงผิวเนื้อกระทบกันรุนแรงจนให้ใบหน้าของแบคฮยอนแดงซ่านไปหมดเพราะความอาย
“อื้อ แบคฮยอน” ทุกอย่างดำเนินเรื่องต่อไปอย่างที่ควรจะเป็นการเดินทางเหมือนพายุหมุนที่ทั้งรุนแรงและพร้อมจะผ่อนปรน กำลังดำเนินมาถึงจุดสุดสิ้น อากาศของฤดูหนาวที่ด้สนนอกมีหิมะสีขาวโปรยลงมา ไม่ได้ช่วยให้อุณหภูมิที่ร้อนลุ่มเหมือนไฟที่พร้อมจะแผดเผาทุกอย่างให้มอดไหม้ในตัวของเขาเย็นลงได้เลย
“อ๊ะ! อ๊า..” เมื่อความต้องการทั้งหมดถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกันอีกครั้ง ชานยอลถดร่างกายของตัวเองและพาร่างของตนเองคนรักไปล้างตัวในห้องน้ำ
พาหมาน้อยมาอาบน้ำปะแป้งและวางลงบนเตียงนุ่มจัดแจงห่มผ้าให้เรียบร้อย
แบคฮยอนเผลอหลับกับเสื้อนอนตัวโคร่งของเจ้าของห้องพร้อมเสียงครางหงิงๆเหมือนลูกหมา จนอดไม่ได้ที่จะต้องก้มลงไปหอมแก้มฟอดใหญ่ด้วยความหมั่นเขี้ยว
เพราะพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ทั้งเขาและแบคฮยอนต้องไปเรียน ดังนั้นพฤติกรรมที่เสี่ยงต่อใช้พลังงานสูงจนหมดแรงไปเรียนไม่ไหวจึงควรยุติเพียงเท่านี้
“ฝันดีนะไอ้ตัวแสบ^^”
>>>เฮือก! จะขาดใจ กลับไปติชมกันด้วยน้าพรีสสสสหรือติดแท็ก #ficGP ก็ได้ อยากรู้จริงๆว่ามันพอจะโอเคไหม ฮือออ TTได้โปรดบอกที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น